DAHAP JA DAS Lectures & Sindhu Harfi

DAHAP JA DAS  Lectures Radio Voice of Sindh


Lecture  01
Lecture 02
Lecture-3
 Lecture-04
Lecture 05
Lecture 06
Lecture-07
Lecture 08
Lecture 09
lecture 10
Lecture 11
 Lecture 12
Lecture 13 
Lecture 14
 Lecture 15
Lecture 16
Lecture 17
lecture-18
lecture-19
lecture-20
Lecture-21 
Lecture-22 
Lecture-23 
Lecture-24 
lecture-25 


Mashkoor Phakaro Speeches  different Programs 

SPO ( HANDS) TMKHAN 

G M SYED

SUFI SHAH INAYAT

SORIAH BADSHAH

Shah Abdul Latif Bhittai Lecture  

Shah Abdul Latif Bhittai Lecture 2 

 شڪار پور سانحو 

پشاور سانحو 

گيان ڇنداني  

مخدوم بلاول ۽ سائين جي ايم سيد 

 ٿر جي لوڪ ڏاهپ ۽ سائينس جو مهورت

_______________________________________________________________________________________

Sindho Harfi

.الف .

اول   آخر   الله   ، خالق   ساري   خلق  جو ،

وجهي جنهن پساه ، مَرڪائيو  مٽي  کي .

*

اول  آخر   الله  ،  ساڻي      آهي  سچ  جو ،

مڃي  هي صلاح ، پاسو ڪجانءِ ڪوڙ کان.

*

اول  آخر صلاح  ،منهنجي تو کي مڱڻا  ،

صدا  در  الله  ، هڻ  ته  حاجت ماڻئين  .

*

اول  آخر  آه  ، جيئڻ  مرڻ سنڌ سان  ،

پنهنجو  آ پساه  ، موهن جي مٽي ۾ .

*

اول  آخر سنڌ  ،  پنهنجو  اجهو  آسرو ،

متان ٻئي  هنڌ  ،  وڃڻ  جي وائي ڪرين.

*

اول  آخر  هاڻ  ،جيئڻ  مرڻ سنڌ سان  ،

پنهنجي آه سڃاڻ  ، موهن جي مٽي ۾ .

*

اول  آخر ست  .  آهي  سچ  سنڌ  جو  ،

سدا وڃائي  مت  ، پير وِ ي پرڏيهه جي.

*

 اول   آخر   هٿ    ، آهن   پارس   ماڻهو   لئه  ،

بنان  پورهئي  ڪٿ  ، ڪڏهن ڪجي ڪينڪي.

*

اول  آخر   جيئن  ،  ڳنڍ يل  آهن   پاڻ   ۾  ،

تيئن توسان نينهن ، سدا رهندو ساهه تائين.

*

اول  آخر  “مشڪور” ، سدا   ٿي   سنڌ   جو  ،

ته پو يئي چمڪي نُور ماڻهو جي ماڻهپي جو.

..ب.

بارود   ۽   بم  کان  ،  آهي   سگهاري   ڏات  ،

سدائين حيات  ، مات  ڏني آهي موت کي.

*

بارود   ۽   بم   ، آهي  چيڀاٽي   ڏات   ،

سدائين  حيات ، ويري آهي  وجود جي ،

*

بارود   ۽   بم  ،  ڏيندا  ناهن   آجپو  ،

عقل  مت  فهم ، ٽيئي سڙن جنگ ۾.

*

بارود  ۽  ائٽم  سان  ،  ٿيندي مست ممات  ،

ڇا لئه  اڄ  حيات  ،  ويري  آهي  وجود جي .

*

بارود   ۽  ائٽم  کان  ،سگهو  آهي شعور  ،

علم  سندي  نُو ر  ، مَرڪايو ماڻهپي کي .

*

بارود    ۽    بم   مٿان   ، ويٺو  آهي  آدم  ،

ڇو   وڃائيو   فهم  ، ماڻهو  سندي ماڻهپي

 .*

بارود  ۽  بم  سان  ،  نه   ڌرتيءَ  ڪر  تباهه  ،

انڌپ  جي  اونڌاهه  ،  وڃائيندئي وجود کي.

*

بم   بندوقون   بڻڇيون   ، ائٽم   ۽    تلوار  ،

ڪر سڀيئي  هٿيار ، تابع  سرت ۽ سوچ جي.

*

بم  ٻڌي  پيٽ   سان  ، مارين   پيو   انسان ،

وڃائي  ايمان  ،  ڳالهيون  ڪرين دين جون.

*

بم  ٻڌي  پيٽ   سان   ،  مارين  پنهنجو   پاڻ  ،

وڃائي   سڃاڻ  ،  ڳالهيون   ڪرين  دين جون .

*

.ٻ .

ٻاريو  ڏيئا  علم  جا ، ٽٽي چُپ  چپات ،

ماٺ  جي ممات ، تڙي  ڪڍون ڏيهه مان.

*

ٻاريو   ڏيئا   علم  جا ، ڀڄايون  اونداهه ،

جهل  منجهائيو  ساهه ، آهي  آدمي  جو .

*

ٻاريو   ڏيئا  علم  جا ،چمڪي  پئي  چانڊاڻ ،

ماٺ  جو  مانڊاڻ ، ٽٽي  ساري   ڏيهه   تان .

*

ٻاريو    ڏيئا   علم   جا ، اڀري   پئي  سج ،

ٻيائي  جو  ٻج ، ڪڏهن  ڦٽي  ڪينڪي .

*

ٻاريو  ڏيئا  علم  جا ، جرڪي پئي  حيات ،

انساني  عادات ، نروار   ٿئي   نُور   سان .

*

ٻاريو   ڏيئا  علم  جا ،  سگهو  ٿئي  ضمير ،

انساني  خمير  ،مَرڪِي  ماڻي  ماڻهپو .

*

ٻاريو   ڏيئا   علم   جا ،    تڙيون    جهالت ،

بدلجي  ڪا  حالت ،  پنهنجي  سنڌي  قوم  جي .

*

ٻاريو   ڏيئا  علم  جا  ، سرڄي  ڪا  سا ڃاهه ،

وڃي    ٿِي   واهه    واهه ،  سنڌ    لئه    سنسار    ۾  .

*

ٻاريو     ڏيئا    علم    جا  ،  سگهو    ٿئي    سچ  ،

ڪوڙ    ڪُپت  ڪچ  ،نڪري   ساري  سنڌ  مان .

*

ٻاريو    ڏيئا   علم   جا  ،  پيدا   ٿئي   شعور  ،

ماٺ جو “مشڪور“ ، ٽري   ڏولائو   ڏيهه   تان .

*

.

.ڀ.

ڀرم   رکجانءِ   ڀان ، موهن  جي  مٽي  جو ،

ڌرتي  جو  ايمان ،  اڃان  آهي  سنڌ  ۾  .

*

ڀري  ڀان  وڄاءِ   ، ڪڍ  پنهنجو  ڪينرو   ،

سنڌوءَ   جو  سوداءِ  ،جاڳي  پوي  ڏيهه   ۾   .

*

ڀري   وڄائي  ڀان  ، ڪڍ پنهنجو  ڪينرو  ،

اندر  جو  انسان  ، جاڳي  پنهنجي  سنڌ  ۾  .

*

ڀري   تند   ڇِڪ  ،  ڪڍ  پنهنجو   ڪينرو  ،

ها ڻي  ڪهڙي   لِڪ  ،  سنڌوءَ  ساهه  مُٺ  ۾ .

*

ڀري   ڀيرو   ڳاءُ   ،   ڪڍ   پنهنجو     ڪينرو   ،

ڌرتي  پنهنجي  ماءُ  ، سينگار يون سُرن سان .

*

ڀري  ڳا ءِ  ڀيرو  ،  اُ ٿي  اسر  ويل  جو   ،

ساجهر  سويرو   ، صدا  هڻ  سِر  جِي  .

*

 ڀيرو  اسر  ويل جو ، چار ڻ  تون جهونگار  ،

ته  لاهي  سِر  ڏاتار  ،  اچِي  تو   ادا   ڪري  .

*

ڀيرو   ڳاءِ  ڀرم   ، رک  پنهنجي  ڏات جو  ،

مهلائِتو  مرهم   ، مک  ته  مانائِتو  ٿئين  .

*

ڀيرو  راڳ  صدا  ، اصل  مڱڻهار   جي  ،

ڏِياچ  سِر   ادا  ، ڪندو   اِنهي   سُر  تي  .

*

ڀري    ڀيرو   راڳ  ،   اُٿِي    ڳا ءِ    اسر   جو   ،

سُتل ڪر  سُجاڳ ، مهلائتا“مشڪور” چئي .

*

  

.ت .

تڻڪي  تند  وڄاءِ  ،  جاڳن ڏياچ  ڏيهه   جا  ،

ٻيهر   وري   ڳاءِ  ،   ڀيرو   سُر   هن   ڀُونءَ  تي   .

*

تڻڪي   تندون   ڇِڪ   ،ڪڍي تون  ڪماچ   کي  ،

ته    وري    سارا    هِڪ   ،   ٿين   ڏياچ    ڏيهه     جا     .

*

تندن   تڻڪ   ڏيئي   ،  سُرندي  کي  سور  تون   ،

ته   سورٺون   سڀيئي   ،  گهورين   ڏياچ  ڏيهه   جا .

*

تڻڪي   وڄاءِ   تند   ،  ڪڍ  تون  ڪُماچ  کي  .

مهڪي   ڪا   سڳند   ،  سچائي  جي  سنڌ  ۾ .

*

تڻڪ   تندون  ڪُماچ  جون  ، متان  سُر ٿئي جهانجهو ،

سنڌوءَ    جر   ڪانجهو  ،  ڪڏهن   ٿيو    ڪينڪي  .

*

تڻڪي  تندون   سور  ،  سُر وِکيڙ   سنڌ   ۾،

ته   ٿئي   سِرن   گھور  ،   مَهلائتئ     مڱڻا .

*

تڻڪي  تند  ڪماچ  جي ، چارڻ !  چور  چنگ  ،

ڌرتيءَ   سندا   دنگ   ،  واپس    وٺون     ويريين   .

*

تڻڪ   تند   ڪُماچ   جي   ،  آهي   ماٺ   ممات    ،

ظاهر  ڪر   تون   ذات   ،  سمجهي  معنيٰ  من جي  .

*

تڻڪ   تند  ڪُماچ   جي  ،  سُرن  ڪر  سجود   ،

زنده  رک  وجود   ،   تاريخ    ۾     تون       مـڱڻا .

*

تڻڪي   تند   ڪُماچ   جي  ،  پکيڙج  تون   نُور    ،

سدائين  “مشڪور”  ،  جيئرو   رک  وجود   کي  .

*

.ٿ .

ٿر    ٿيندي     سنڌڙي    ،   سُڪو     جي    مِهراڻ   ،

مون  سان    هاڻ  ، ڳالهه  نه  ڪر  ڪنهن ڊئم  جي  .

*

ٿر   ٿيندي    سنڌڙي   ،  نه   اڏجانءِ  ڪارو  ڊئم  ،

کيڏ  نه  سياسِي  گيم  ،سنڌوءَ  کي  سُڪائڻ  لئه  .

*

ٿر   ٿيندي   سنڌڙي   ، نه  اڏجانءِ  ٻيو  ڪو  ڊئم  ،

اهڙي   سياسي  گيم   ، گهٽي  ساهه  سنڌوءَ جو   .

*

ٿر   ڪر   نه   سنڌڙي   ،  نه   ته   ٿيندي    رتوڇاڻ   ،

وڏي   جنگ  جنگاڻ  ،  پنهنجي  ٿيندي  پاڻي تي  .

*

ٿر   ڪر  نه   سنڌڙي   ،  گهُٽ  نه   سنڌوءَ   ساهه   ،

پاڻي   منجهه   پساهه  ، آهي   سارِي   سُونهن  جو   .

*

ٿر  ڪرين  ٿو  سنڌڙِي   ، ڪارڻ   ڪُرسيءَ   ڀاءَ  ،

وڪڻين  پيو  ويساهه  ، رڳو   پنهنجي   پيٽ   لئه  .

*

ٿر  ڪر  نه  سنڌڙي  ،  سنڌوءَ   ڪر   نه   سوڪ  ،

   ٿيندو  جهيڙو  جهوڪ  ،  پنهنجو  هاڻ   پاڻي  تي  .

*

ٿر    جهڙي     سنڌ   ،  جي    ڀانئين   نه   ٿئي   ،

آجي  ڪر  تون جند ، ڊئمن مان سنڌوءَ جي  .

*

ٿر  جهڙي   سنڌ  ،  ڀانئين    نه    ٿئي    مُور  ،

کڻي  تون  چنجُور  ، سارا  ڊئم  ڊاهي ڇڏ .

*

ٿر    جهڙي     سنڌ   ،  شال !   نه    ٿئي    هاڻ   ،

“مشڪور” چئي مهراڻ  ، وهي  سدا  موج سان .

*

.ٽ .

ٽمڪن  ڏيئا  ڏات  جا  ،  جرڪيءَ  پئي  جُوءَ   ،

هر  ڪو  ڏسي   رُوءَ   ،  سچائي  ۽  سونهن  جي  .

*

ٽمڪن   ڏيئا   ڏات   جا  ،   جرڪيءَ  پئي   رات  ،

ماٺ     جي    ممات   ،  ٽري    شال !   سنڌ     مان    .

*

ٽمڪن    ڏيئا   ڏات    جا  ،   مِڙن    شال !   پتنگ   ،

ڌرتيءَ   سندا   دنگ    ، ڪريون   آجا  ويرين کان .

*

ٽمڪن   ڏيئا    ڏات   جا  ،  تڙي     ڪڍون   رات  ، 

ماٺ   جي   ممات  ،  زنگي   پئي   ضمير   کي  .

*

ٽمڪن   ڏيئا   ڏات  جا  ،  مچي  هر    مِياڻي  ،

سدا   سنڌ    راڻيءَ  ،   پائي   وڳا    پَٽ    جا  .

*

ٽمڪن   ڏيئا  ڏات   جا  ،  ڀونءَ جا  کُلن  ڀاڳ  ،

وري    ماڻي   ماڳ  ،   ماڻهو   سندو   ماڻهپو  .

*

ٽمڪن   ڏيئا   ڏات  جا  ،  جاڳيءَ  پئي ڪا  جاڳ ،

لهي  ڏُرت   ڏُهاڳ  ،  مُرڪون  موٽن  سنڌ   جون  .

*

ٽمڪن  ڏيئا   ڏات   جا  ،  اچي سُرت  فهم  ،

ويٺل   مٿان    بم  ،  آ  ماڻهو  سندو    ماڻهپو  .

*

ٽمڪن   ڏيئا   ڏات   جا  ،  ته  سنڌ  ٿئي  سونَ  ،

ڪڏهن  ٻُڌجي  ڪونه  ،  ڏولائو  هن   ڏيهه  ۾  .

*

ٽمڪن     ڏيئا     ڏات     جا    ،    اچي     عِلم      شعُور   ،

موٽن  شال ! “مشڪور” ، مُرڪون  منهنجي سنڌ  جون .

*

.ٺ .

ٺلها   ٺاهه   ٺڳيءَ   جا  ، گهڙي    ڪئين   گهاٽ  ،

ڪئي   ٻڪر  ٻُوساٽ   ،  سامراجين  سنڌ   ۾  .

*

ٺلها   ٺاهه   ٺڳيءَ  جا  ، مُنجهائي  ڪئين   ماڻهو   ،

گهمايو    پوءِ     گهاڻو   ،   سامراجين     سنڌ    ۾    .

*

ٺلها    ٺاهه    ٺڳيءَ     جا   ،    ساڻ      نالي     دين   ،

ماريا   ڪئين   مسڪين   ،  سامراجين   سنڌ ۾ .

*

ٺلها    ٺاهه      ٺڳيءَ     جا    ،   انڌپ     ۽      اونداهه     ،

گهٽيو    سُرت     ساهه    ،  سامراجين     سنڌ     ۾     .

*

ٺلها     ٺاهه      ٺڳيءَ      جا   ،  منهن     ۾     مسلمان    ،

اندر  منجهه   شيطان   ،  پنجُوءَ   پنهنجي  پيٽ  لئه .  

*

ٺلها    ٺاهه     ٺڳيءَ    جا  ،  وڪڻي    پيو    ايمان   ،

ڪيڏو  آ  حيوان   ،  پنجُوءَ    پنهنجي  پيٽ  لئه .

*

ٺلها    ٺاهه     ٺڳيءَ     جا   ،  کڻي    پيو    قرآن  ،

اندر   ۾  نه   انسان  ، پنجُوءَ   پنهجي   پيٽ  لئه  .

*

ٺلها     ٺاهه      ٺڳيءَ     جا    ،  نڪو     پيء    نه     ماءُ   ،

ڪنهنجو  ڪونهي  ڀاءَ  ، پنجُوءَ  پنهنجي  پيٽ لئه .

*

ٺلها    ٺاهه     ٺڳيءَ     جا   ،   واپاري       خمير  ،

وڪڻي  پيو  ضمير ، پنجُوءَ  پنهنجي  پيٽ  لئه .

*

ٺلها     ٺاهه     ٺڳيءَ      جا  ،       شيطاني      شعور  ،

رڳو  آهي “مشڪور” ،  پنجُوءَ  پنهنجي  پيٽ  لئه  .

*

. ث .

ثواب    ۽     گناهه   ،  منجهائيو     ماڻهپو   ،

مُٺ   ۾  آهي  ساهه  ،  ازل  کان   آدمي جو  .

*

ثواب   ۽    گناهه    ،  رڳو    آهي    منڊ  ،

ڳچيءَ   ۾   جنڊ   ، ازل   کان  آدمي لئه  .

*

ثواب   نالو   لالچ   جو  ،    گناهه    نالو    ڊپ  ،

سونگهيو   انهي  سَپ  ،  سدائين  سوچ  کي  .

*

ثواب   سُرور  من  جو  ،  گناهه  رڳو  ڊپ  ،

کج   نڪي  کپ   ،مونجهائي  نه  ماڻهپو  .

*

ثوابن  عيوض  بهشت   ، آهي  واپاري  سوچ  ،

بنان  لالچ   لوچ  ،  ته  مَرڪي پويئي  ماڻهپو  .

*

ثوابن   عيوض  بهشت   ، گهُرين  ويٺو  يار  ،

ڪر   نه    واپار   ،  ايڏو    تون    الله    سين  .

*

ثوابن   بدلي  بهشت  ، حُورون   ۽  غلمان   ،

وِجهه   نه    انُو مان  ،  ايڏا   تون   ايمان   ۾   .

*

ثواب  کٽ   سپرين  ،  ڪارڻ  غرض  خدا  ،

ڪڏهن  ڪر  نه  جدا  ،  الله   ۽  آدمي  کي  .

*

ثوابن   منجهه    سُرور  ،   ڏوهه    رڳو      ڏَر  ،

سو  ئي  آهي  ثمر  ،  اصل   انهي  ڳالهه جو   .

*

ثوابئون     سُرور   ،  ملي    ٿو     من       کي  ،

سو ئي  سو  “مشڪور” ،  اجر  آهي اصل  ۾  .

*

.پ .

پَلي   منجهه    پُلاهه   ، کاڌو    تِن     نه     وِسري  ،

ٿڌا   کڻن   ساهه   ،  سرتيون  سنڌوءَ ڪپ  تي  .

*

پَلي   منجهه   پُلاهه   ،  ڪڏهن  وِسري  ڪينڪي ،

ڏني     خاص     الله   ،  سوکڙي      سنڌوءَ      کي   .

*

پَلي  جي  پُلاهه  جي   ،  ڪهڙي   ڪريان  ڳالهه  ،

لذت     بي    مثال  ،   کاڌو     تن    نه      وِسري   .

*

پَلي     جي    پُلاهه    جي ،    لذت      لا ثاني  ،

گيهه   تريل  آنيءَ  ، جن  کاڌي سي  خاصا  ٿئا .

*

پلو   سيئيل   سوکڙي  ،   موڪليو    محبوب  ،

لذت   خاصي  خوب   ،  هئي  پرينءَ جي هٿ جي .

*

پلو   ناهي   مڏيءَ   تي  ،  نه  کِيرو   نه   آنيارو  ،

 سنڌوءَ   ۾  کارو  ،  پلٽي   سجاول  پُل  تائين  .

*

پلو   ناهي  مڏيءَ   تي،  نه  وڪامي   هاريءَ ،

سنڌوءَ   ۾   وارِي  ،  اڳ   نه   وُٺي   ڪڏهن .

*

پلو   اچي   شال !  ، وري   وڪامن   هاريون ،

سنڌوءَ  وهي  جال ،موٽي  مُرڪ  مڏين  جي  .

*

پلو   زندهه  پير  جي ،شال   ڪري  زيارت ،

پرور   تو   پارت   ،  آهي  جيجل   سنڌ  جي ،

*

پلي    ڀرجن    پُور   ،   وري   مَرڪن    مڏيون ،

مهاڻا   ٿي “مشڪور”  ڳائين  همرچا  هيج  مان  ،

*

  ،